Augnahárajaplarar, Baumann, fosetinn....
Ég biðst fyrirfram afsökunar á ásláttarvillum í þessu bloggi, ástæðan er sú að ég fékk mér spánýjar gervineglur í síðustu viku sem torveldar mjög alla tölvuvinnu. Svo ekki sé talað um öll hin vandamálin. Eins og til dæmis það að klæða sig úr gallabuxum með olbogunum......Ég held annars að ég gefist upp og láti fjarlægja þær mjög fljótlega...
Annars er frídagur þennan mánudag hér í USA, ástæðan er sú að í dag er víst forsetadagurinn eða eitthvað svoleiðis.... Bandaríkjamenn eru annars ansi frídagaglaðir og ég held bara að það hafi verið frídagur í hverjum einasta mánuði síðan ég kom hingað. Annars skiptir þetta mig litlu máli þar sem ég hef enga tíma á mánudögum. Fattaði ekki að það væri helgidagur/frídagur fyrr en ég sá að mötuneytið var lokað, enda búin að eyða öllum deginum á bókasafninu hér á I-house með sveittan skallan.
Annars var síðasta vika mjög athyglisverð, Baumann var með fyrirlestur hér í Berkeleyborg og tók síðan að sér að vera gestakennari fyrir okkur nemendurnar í folklore 250b. Fannst hann bara mjög skemmtilegur og í fyrsta skipti alla önnina fékk ég á tilfinninguna að ég væri að heyra eitthvað um þjóðfræði í áfanganum..... Skemmtileg tilfinning. Vandamálið við áfangan er nefnilega það að hann er eiginlega bara um mannfræðikenningar um alþjóðavæðingu og aðlöðuð menningarform (held ég, annars er ég ekki alveg viss um að þýða alltaf allt rétt í þessum áfanga enda mikið um póst módernýrsku), sem er gott og blessað, en þar sem þetta eru allt saman bara heimspekilegar pælingar og engin gögn er ekki alltaf gott að átta sig á tengingunni yfir í þjóðfræði. En nóg um nöldur, ég er viss um að þegar upp er staðið mun þessi áfangi verða notadrjúgur, a.m.k. fyrir enskukunnáttu mína......
Fátt var sér til gamans gert í síðustu viku, utan föstudagsins og föstudagskvöldsins. Eftir tíman hjá Baumann skruppum við á barinn með honum og fengum okkur örlítið af hinum ramma drykk sem hér í landi er víst kallaður bjór og bragðast svolítið eins og pilsner með matarsóda. Var bara nokkuð hress þegar ég kom heim um sjöleytið og átti þá fyrir höndum þemapartý sem hæðin mín stóð fyrir hér í húsinu. Þemað var filthy/gorgeous þar sem hæðin samanstendur að kvenfólki eingöngu. Ég ákvað að mæta sem sambland af báðum þemunum, mætti með fölsk augnahár, í svörtum blúndurtopp, stígvélum og í pilsi sem var það styðsta sem ég hef farið í í meira en 10 ár.... Það var eiginlega fjarverandi, svo stutt var það. Ég ætlaði eiginlega að gera út á filthy en held að ég hafi kannski heldur verið of gorgeous, því að þegar ég kom frá því að afgreiða á barnum var ég króguð af út í horni af handjárnuðum Grikkja sem gerði sér lítið fyrir og
át næstum því önnur fölsku augnhárin mín. Ég held jafnvel að hann hafi ætlað að reyna að kyssa mig en bara hitt svona illa..... Erfitt að ná miði þegar maður er með hendurnar handjárnaðar fyrir aftan bak, býst ég við. Ég ætlaði eiginlega að forða mér í hvelli en áttaði mig þá á því að ég var
föst í gólfviftunni... hún hafði semsagt gómað horn af sjalinu mínu..... hálf súrealískt allt saman. Til allrar hamingju tókst mér að koma vandamáli mínu til skila með ópum og öskrum til
Grikkjans handjárnaða sem snarasta hætti að japla á augnhárum mínum fölskum og sneri sér þess í stað að því að losa mig úr viftunni....sem gekk hægt vegna handjárna.... En ég losnaði þó á endanum. Og ætla sko aldrei að standa aftur í hornum í svona stuttu pilsi. Allavega ekki þar sem eru gólfviftur og Grikkir....
Ég er víst karlmaður....
Það er fimmtudagskvöld hér í Berkeley borg og ólíkt flestum fimmtudagskvöldum á ég hvergi að vera. Eða það held ég að minnsta kosti. Enginn Sagaklúbbur, folklore happy hour, Íslendingasaumaklúbbur, matarboð eða kennnarapartý. Skrítið....Veit bara ekkert hvað ég á af mér að gera hér heima á fimmtudagskvöldi, enda alls óvön að eyða þeim innan veggja I-house. Svo að auðvitað blogga bara eins og alltaf þegar ég hef bókstaflega ekkert betra að gera. Enda skólavikan búin og allt of snemmt að byrja að lesa fyrir næstu viku. Eins og þið líklega vitið er ég þjáð af hinum hvimleiða sjúkdómi
Alzheimer light, en þetta afbrigði sjúkdómsins veldur meðal annars eftirfarandi einkennum:
1. Gleymsku á lestunum textum frá liðinni viku.
2. Gleymsku á ökutækjum mínum á ólíklegustu stöðum, svo sem verslunum, eftir að hafa rétt skotist á þeim þangað.
3. Gleymsku á nöfnum kærasta systra minna. Eða það sem verra er, man nöfnin einum kærasta of seint.....svo að núverandi er kallaður nafni fyrrverandi......hræðilega neyðarlegt.......
4. Gleymsku á nöfnum minna eigin kærasta..........Ennþá neyðarlegra.....
5. Gleymsku á handtöskum mínum á furðulegustu stöðum. Eins og til dæmis inní ískápum, þurrkurum og þvottavélum....
En ég verð bara að lifa við þetta. En þið skiljið kannski núna af hverju ég er einhleyp. Ef ég ætti kall myndi ég bara gleyma honum allstaðar........
Annars var liðin vika bara nokkuð tilþrifalítil og fátt gert sér til ánægju og yndisauka, utan þess að ég varð loksins þess heiðurs aðnjótandi að komast á hinn margrómaða sunday supper sem haldinn er hér í húsinu tvisvar á hverri önn. Þessi atburður er víst haldinn í tilefni þess að Rockafeller bauð íbúum hússins í mat fyrir langa löngu, og hefur það í för með sér að útvaldir íbúar hússins klæða sig upp og borða í hátíðarsal hússins og horfa á alþjóðleg skemmtiatriði. Ég var eiginlega búin að vera í fílu út í hússtjórnina, því á síðustu önn svikust þeir um að láta mig hafa skráningarformið fyrir þennan skrítna fagnað. Svo að ég var líklega eina manneskjan í húsinu sem var ekki einu sinni boðið að sækja um....... Fólk nefnilega sækir um að komast inn, en þar sem aðeins ca 250 manns komast að í hvert skipti er valið inn á samkomuna. Og aldrei þessu vant mundu þeir eftir því að láta skráningarblað í pósthólfið mitt með þeim afleiðingum að ég ákvað að taka þátt í slagnum að þessu sinni. En þegar boðskort hinna sérlega útvöldu skiluðu sér í pósthólfin kom í ljós að mitt var tómt..... Alger spæling.... En líklega sáu þeir að sér því að síðasta föstudagskvöld kom loksins boðskort í pósthólfið mitt, rosalega fínt og formlegt, bauð velkominn
Julian Magnusdottir á sunday supper. Þeir héldu semsagt að ég væri gaur..... Sem var nokkuð fyndið því að í móttökunni fyrir matinn fengum við öll nafnspjöld og nafnið mitt var líka vitlaust þar. En enginn er fullkominn svo að ég fyrirgaf þessa yfirsjón nokkuð ljúfmannlega. En í ljós kom að maturinn á þessari uppákomu var hinn sami og í mötuneytinu. Eini munurinn var sá að hann var borðaður í fínna umhverfi og með víni. En skemmtiatriðin voru góð, afródans, kung fu, tónlist of fleira.
Bömmer Baush and Lomb tækninnar of fleira
Það er föstudagskvöld hér í Berkeley borg og ég sit á bloggborðinu mínu hér á kaffinu með
Kakóbolla (Já, þið lásuð rétt), og reyni að vanda að summa saman atburði vikunar í þetta rugl sem ég kalla blogg. Vikan var bara nokkuð viðburðarrík, þar sem ég hitti loksins aðra Íslendinga hér í borg, borðaði á svakalega flottum veitingastað, fór í augntékk og á dansnámskeið. Skil bara ekkert hvernig ég hafði eiginlega tíma fyrir þetta allt saman. En kannski er enskan mín bara orðin svo góð að ég les helmingi hraðar en áður. Ég náði að minnsta kosti að lesa allar 800 bls sem voru á leslista þessarar viku fyrir tímana sem er bara nokkuð góður árangur.
Annars komst ég að því að það er reyndar fullt af fólki sem leggur það á sig að klöngrast upp á áttundu hæð til að finna mig, meira segja um helgar líka, það kemur víst bara alltaf þegar ég er ekki heima. Það var nefnilega eitthvað Húlapartý hér í I-húsinu síðasta laugadag, ég var ekki heima, því þess í stað hafði ég ákveðið að skella mér í gleðskap hjá
leynifélagi hinna földu Íslendinga á flóasvæðinu. Og þegar ég kom til baka um nóttina var skilaboðataflan mín öll útkrotuð. Ég meina það, bara allir að leita að mér...... Hvar er þetta fólk eiginlega þegar ég er heima.....? En annars er ég að hugsa um að gefast upp á tilrauninni og snúa dæminu við og gerast bara síbankandi plága á dyrum annarra hér í húsinu. Eftir allt saman þarf ég jú að fara framhjá öllum hinum hæðunum líka þegar ég fer heim til mín.
Ástæðan fyrir því að ég hef gefið Íslendingahópnum hér um slóðir nafngiftina
Leynifélag hinna földu Íslendinga á flóasvæðinu liggur í því hvernig ég komst að tilveru þeirra hérna. Ég hitti nefnilega Bandaríska konu í Saga klúbbnum í síðustu viku sem vissi allt um þetta fólk. Hún var alveg svakalega leyndardómsfull þegar hún pískraði því í mig þegar við vorum að fara heim að hún þekkti nú nokkra Íslendinga hér um slóðir og þeir ætluðu að hittast um helgina. Og endaði á: suss, ekki segja hinum....En hún hringdi síðan á laugardaginn og sótti mig, hittingurinn var á heimili Garðars nokkurns í Okland og þar reyndust vera 4 aðrir Íslendingar auk amerískra velunnara. Borðaði frábæran mat og horfði á ágætis ræmu með þessum skemmtilega hóp. Ég er núna komin á email listan hjá þeim sem þýðir að ég mun að öllum líkindum fara að fá upplýsingar um þjóðlega praktíska hluti. Til dæmis þorrablót, sem að hér um slóðir er víst ekki haldið fyrr en í mars af einhverri ástæðu.....
Á mánudagskvöldinu ákvað ég að gera tilraun tvö til að læra að dansa Salsa. Mætti reyndar á eitt námskeið á síðustu önn en varð að hætta vegna tímaskortar. Eins og í haust mættu miklu fleiri karlmenn en konur á þetta fyrsta námskeið, konurnar voru ca 15 en karlarnir a.m.k. 25. Sem var stórvandamál, konur virðast ekki eiga í neinum vandræðum með að dansa hver við aðra en tveir karlar....? Ónei, meira segja hér í landi dansandi karlmanna er fráleitt að tveir karlar sætti sig við að dansa saman í kvennahallæri, svo að ca 10 karlar sátu bara hjá í hverjum dansi og biðu eftir að röðin kæmi að þeim að fá að dansa við einhverja af konunum 15. En því miður virðist ég hafa tvo vinstri fætur, samt steig ég bara einu sinni á dansherratær þennan klukkutíma og ca þrisvar á annarra kvenna dansherratær. Veit ekki alveg hvernig ég fór að því samt...
Á þriðjudagskvöldinu gaf ég frat í hænsnafóður það sem þeir kalla mat hér í mötuneyti Ihouse og fór við sjötta mann á Perúskan veitingastað í San Fransisco sem nefnist víst Fresko eða einhvað svoleiðis. Fór með Bilal (pakistanskur), Michael (perúskur), Angelu (kínversk), Jennifer (Amerísk) og chileskum vini Bilals og Michael sem ég get engan vegin munað nafnið á. Hlýtur að vera eitthvað langt og erfitt nafn..... En maturinn var alveg geggjaður, Michael pantaði fyrir okkur brot af því besta úr perúskri matarhefð sem við síðan deildum á milli okkar. Ég held að þessi matur eigi eftir að lifa lengi í minningunni og verma hjarta mitt meðan ég velti um í munni mér fiski sem hægt væri að rota mann með, afgamalli kjúklingakássu og myglum kartöflum hér í mötuneytinu alræmda.
Kannski eru stærstu fréttir vikunnar niðurstaða augntékksins í El Corrito í gær. Í stuttu máli kom í ljós að ég er hinn stóri bömmer nýju Baush and lomb lasik tækninnar. Eftir óteljandi tékk reyndist árangur fyrri aðgerðar ekki nægjanlega góður til þess að ég gæti staðist sjónkröfur ökuleyfa hér í Californíufylki, ég er ennþá það rækilega í mínus á hægra auga. Mér létti samt nokkuð við að heyra þetta því ég hef haft alvarlegar áhyggjur af bandarískum ökumönnum eftir að fyrsta tékk leiddi í ljós að ég mætti alveg keyra gleraugnalaus..... En það eru víst aðeins 3 af 100 sem ekki hafa fengið viðunandi árangur með þessari tækni í fyrstu tilraun útskýrðu hvítslopparnir 3 fyrir mér. Já, þeir hötuðu mig allir......En vandinn er sá að það er afar lítið svigrúm eftir til lagfærina vegna þykktar hornhimnunnar, og þeir enduðu mál sitt með þessum orðum: Dr Ellis himself has got to look at this and deside personally what is the best thing to do. Dr Ellis er semsagt augnlæknirinn sem stofnaði dr Ellis lasikstofukeðjuna hér í landi og tónninn í röddum þeirra gaf til kynna að hann væri svona nokkurskonar guð almáttugur lasik tækninnar. Held þeir hafi barasta dropið höfði allir saman í auðmýkt þegar þeir sögðu nafn hans. En að öllum líkindum verður hægt að lappa einhvað upp á þetta, vandinn er bara sá að ég gæti hugsanlega þurft að fara alla leið til San Jose í einhverja súpertækni þar. Þarf samt ekki að borga meira sem er léttir, augun í mér eru víst í einhverskonar ábyrgð..... En mér lýst samt ekkert á það að þurfa að fara með lest frá San Jose eftir aðgerð, staurblind og á valíum.....humm, gaman annars að fá valíum aftur.....rosagott.
